نگاهی نمادین به حضور شتر در شعر دورۀ جاهلی

یکی از جلوه‌های بارز قصاید جاهلی، تصویر و توصیف مَرکب مرد جاهلی به شکل عام و شتر بشکل خاص است که یار ،همراه و همدم شاعر است و ظاهراً شاعر با عاریت گرفتن اعضای حیوانات نمادینی چون گورخر، گاووحشی، شترمرغ و... به توصیف پراکندة آن پرداخته است. این مقاله بر خلاف شیوة‌‌ ناقدان پیشین و برخی از سخن سنجان معاصر بگونه‌ای متفاوت به تفسیر توصیفات بظاهر متفرق شاعر جاهلی از مرکب خود پرداخته تا با تحلیل مبتنی بر رمز و بازگشایی سمبولی، عمق پیوند مفاهیم و مضامین گوناگون آن پدیدار گشته و این اجزای نمادین در یک وجود اسطوره‌ای نمود پیدا کند. بر این اساس بعید نمینماید که شتر در قصیدة جاهلی، نماد شاعر یا انسان ایده‌آل باشد که هرکدام از عناصر حیوانی و طبیعی که با آن پیوند میخورند، سمبول قدرت، چالاکی، حکمت، ذکاوت، دوراندیشی، احساس مسؤولیت، صلابت، استواری و... است